Bu yazı bazı anne babaların kendi çocuklarından başka çocukları sevememesi, onlara saygı duyamaması üzerine bir yazıdır.
Evet,daha konuyu okurken şaşırdınız değil mi, nasıl ki acaba diye?
Yani sonuçta insanlar yaşamları boyunca bir kaç evre geçirirler,bebeklik,çocukluk,
Ama bundan daha ütopik bir şey söyleyeyim şimdi ,o da bazı “annelerin” kendi çocuklarından başka çocukları sevememesi, saygı duyamaması kısaca anne bencilliği (yani bu ismi ben taktım, pedagojik bir şey değil )
Şöyle ki, hemen bir kaç örnekle konuyu arz edeyim zaten örneklerden sonra ,çoğunuzun kafasında maalesef yepyeni örnekçikler oluşmaya başlayacak .
Bir gün çocuklarla tiyatrodayız, şahane bir çocuk oyunu,herkes bayıldı; alkışlar kopuyor, oyuncular tüm çocukları sahneye çağırdı, çocuklardaki mutluluğu ve heyecanı bir düşünün .
Sahnedeler, oyuncular oyunlar oynattılar çocuklara, el ele tutuşturup birlikte şarkı söylettiler, sonra çocuklar mutlu bir şekilde sahneden inerlerken benim oğlum önündeki çocuklardan birine çarptı ve çocuk yavaşça yere düştü, ağlamadı bile, tam ayağa kalkarken, çocuğun annesi benim oğlana sanki karşısında dünyanın en büyük suçunu işlemiş biri varmış gibi, adeta karşısındaki bir çocuk değilmişcesine ağzını büze büze “dikkat etsene bee” dedi ki, sahnedeki oyuncular bile dönüp kadına baktı,sonrasında o ses tonu nasıl şefkatli bir hal aldı da kendi oğluna “canım bir şey oldu mu , ah bir tanem ” dedi bilemiyorum .
Ben ve benim canım oğlum o ses tonu karşısında öyle kalakaldık.
Neydi yani şimdi bu ? Annelik mi ? Annelik sadece kendi çocuğuna değer vermek mi? Dünyada sadece senin çocuğun varmış gibi ,senin çocuğun ,çocukmuş gibi mi davranmak? Karşındaki sadece 3 .5 yasında bir çocuk ,kaldı ki ona öyle bağırmaman gerektiğini bilmen için anne olmana bile lüzum yok,insan olmak yeterli .
Gel gelelim işin bir de şu boyutu var,ben pedagog değilim ama az biraz diğer çocuğun o anda hissettiklerini tahayyül edebiliyorum ,”evet,ben mükemmel bir çocuğum, diğer çocuklar tüü kaka,ben mutluysam ,onlar da mutlu olabilir,ben ..ben ” abarttığımı düşünüyor olabilirsiniz ama o annenin bu şekilde ,çocuğunun yanında başka bir çocuğa böyle davranmasının elbette her iki çocuk açısından büyük götürüleri var .
Misal:2
Yine bir gün çocuklarla tiyatrodayız ve benim en hareketli oğlanın yanında bir anne oturuyor, oğlanın ayakları yanlışlıkla kadının üstüne değdi. Kadın bir bağırdı ki hani tabiri caizse kuyruğu çekilmiş bir kedi gibi,o an benim evladıma yaşattırdığı suçluluk duygusu hissini taa yüreğimde hissettim ,eminim hemen kadının yanında oturan kendi çocuğu da garip duygulara gark oldu. Elbisenin üzerindeki izler, silkeleyince gitti ama çocukların hissettikleri silkelesek de bir ömür gitmeyecek maalesef .
Hadi şimdi soralım kendimize ,bencilce sadece kendi evlatlarımızı mı seviyoruz,yoksa başka çocukları da sadece çocuk oldukları için sevebiliyor,hata yaptıklarında mazur görebiliyor,onlara tıpkı bir yetişkine gösterdiğimiz gibi saygı gösterebiliyor muyuz? Aslında bu tam da çocuklarımıza öğretmeye çalıştığımız sevgi ,saygı ve paylaşmak gibi duyguların en etkili öğretim biçimi değil mi?
Dünyayı daha iyi bir hale getirmenin yolu buradan geçmiyor mu ?
Aslında bunun en güzel örneğini güzel yürekli Peygamberimiz (sav) den öğreniyoruz :) Belki biliyorsunuzdur ama bu çok sevdiğim kıssayı anlamadan geçemeyeceğim ;)
Zeyd 3 ya da 5 yaşlarındaydı. Zeyd’in çok sevdiği ,adını Umeyr koyduğu bir kuşu vardı.Bitanecik Peygamberimiz(sav) Zeyd’i her gördüğünde Umeyr’in babası anlamında “Ebu Umeyr” diye hitap ederdi ona. Bir gün Zeyd’in kuşu öldü.Onun ölümü Zeyd’i çok üzdü.Bunu duyan Peygamberimiz(sav) Zeyd’e başsağlığına gitti.
Gör bak işte ,bu nasıl bir kalp inceliği,nasıl bir çocuk sevgisi,nasıl bir çocuk saygısı !
Sanırım toplum olarak tam da böyle bir şeye ihtiyacımız var. Çocukları sevmeye,onları saymaya ,değer vermeye,çünkü güzellikleri öğretmenin en güzel yolu,güzellikleri her haliyle yaşamaktan geçiyor.
Ayşenur Çamaltı
Matematik Öğretmeni
Okumaya Devam Et
